هوا را از بگير ، خنده ات را نه.

سبوي شكسته ي دلم را به دست مي گيرم و كنار پنجره ات مي نشينم.

همان جايي كه دل هاي سبز به ميله هايش دخيل مي بندند

اجابت گاه پيشكش هاي اهالي پاك و عاشق

شعر تنهايي ام را در شب باراني مردمكم زمزمه ميكنم

"گفتي شكسته بيايم به ديدنت

آيا از اين شكسته تر هم مي شود"

وضوي اشك ميگيرم

كالبدم كه در حضور تو به نماز مي ايست، حرف به حرف شراب مي شود

ركوع مست مي كند

سجود به فرياد مي آيد.

هوا را از من بگير ، خنده ات را نه.

آيينه ي اشكم مي شكند

اما نه!

اين صداي ريزريز شدن تكه هاي بشكسته قلبم است